151013

source: eehsketchaday2011.blogspot.nl

Ik was één dag zeventien toen ik zijn krullen voor het eerst zag. We spraken amper, ik wist zijn naam niet, maar we kwamen weer met elkaar in contact. De dagen werden alweer korter maar de zomer was nog lang niet voorbij, en het sneller kloppen van mijn hart ook zeker niet. Ruim een jaar heb ik van hem mogen genieten, hij van mij. Samen genieten van de dingen waar we allebei zo van hielden en nog steeds van houden in het leven. Ik had graag samen de wereld ontdekt, ons verder ontwikkeld, maar ik denk dat er ook zeker iets voor te zeggen valt dat het soms goed is om op jezelf aangewezen te zijn als je jong bent. Ik voel me raar, leeg, maar soms betrap ik mezelf erop dat ik me wel content voel. Ik heb mij wederom gerealiseerd dat wij er in het leven nou eenmaal alleen voorstaan, en dat wijzelf en niemand anders verantwoordelijk zijn voor ons eigen geluk. Natuurlijk maken mensen om je heen het makkelijker, en misschien zijn die mensen om je heen wel nodig om je geluk te kunnen creëren. Want welk mens kan er nou zonder enige waardering van mensen om zich heen? Toch laat het feit dat er soms opeens iemand compleet weg kan vallen uit je routines, je dagelijks bezigheden- maar nog altijd aanwezig in je hart en gedachtes- zien dat iedereen uit eindelijk op zichzelf is aangewezen. En dat is oké. Als hij dit nu alleen moet doen, dan is dat zo. Ik hoop dat ik binnenkort terug kan kijken op dit alles zonder al te veel verdriet maar vooral met een glimlach, want we hebben zo'n fijne tijd samen gehad. Ik zal hem nooit vergeten, want hij is en (ik denk) blijft ook een beetje een deel van mij.